Smoczy Jeźdźcy

W sali rozległ się głuchy dźwięk, a chwile później kawałki potłuczonej szyby rozsypały się po podłodze, a on w nich z mieczem w dłoni i tępym uśmiechem na twarzy.
- Ałć.  To miało być miękkie lądowanie...

- Tsa.... Otaczają mnie idioci - zerknął na Tashę, potem na ojca Saph i kilku strażników. Otrzepał się ze szkła i uśmiechnął. - Oj, nie martw się, Saph.

Gwizdnął piskliwie i głośno. Owy głuchy dźwięk, to dźwięk podnoszonego bloku kamiennego, z którego była podłoga. Do sali wtoczyła się co najmniej dwudziestka anukijskich wojowników.

Złapał Tashę za nadgarstek, wykręcił jej rękę, a gdy wrzasnęła, cisnął ją w kąt.
Zagwizdał jeszcze raz, a przez rozbite okno zajrzał biały łeb Daytony.

- Zdaje się, że twój ojciec chce uciec. O, już nie.
Jerhyn przystawił królowi Taus miecz do gardła i przyprowadził Saphirze.

Osobiście powalił go pięścią na ziemię, a potem jednym płynnym ruchem wykonał egzekucję.
Odcięta głowa potoczyła się po podłodze.
- Saph?! - wrzasnął i ukląkł obok niej.

Pocałował ją i pomógł wstać.
- To co? Chyba Taus nasze - uśmiechnął się.

- Odsuńcie się - usłyszał ostry głos Arianny. - Zdążył. To będzie bolało przez chwilę...
Wyciągnęła nóż zza pasa, przecięła Saph nadgarstek i do niewielkiej butelki z przeźroczystym płynem nalała trochę jej krwi. Zamieszała, a płyn stał się fioletowo-srebrny.
- Wypij - rozkazała i podała jej butelkę.