Smoczy Jeźdźcy

Westchnął i czytał dalej...
-Mroczni zesłańcy, Diablo, Baal i Mefisto, siali grozę i zniszczenie w świecie śmiertelników. Z pomocą ludziom przyszedł potężny wysłaniec Niebios Archanioł Tyrael, który zjednoczył skłócone klany magów w jedność - Bractwo Horadrimów i wręczył im potężną broń przeciw Chaosowi - Kamienie Dusz, w których można uwięzić każdą duszę, nawet potężnego Demona. Horadrimowie podzielili się na trzy grupy. Jedna podążała w ślad za terrorem i anarchią, jaka rozprzestrzeniała się po zachodnich ziemiach, w poszukiwaniu Diablo. Po wielkiej bitwie, w której straciło życie wielu dzielnych ludzi, grupa Horadrimów kierowana przez Wielebnego Jereda zdołała wreszcie pojmać Pana Terroru i uwięzić w Kamieniu Dusz. Mnisi zabrali przeklęty kamień do Harrogath, gdzie pogrzebali go w odosobnionej grocie przy rzece Talsande. Nad tą grotą Horadrimowie wybudowali wielki Klasztor, z którego mogli strzec jego bezpieczeństwa. W trakcie przemijających stuleci pod klasztorem wybudowano sieć katakumb, by znalazły w nich ostateczny spokój pozostałości męczenników Porządku. Wiele lat po tym, jak bractwo Horadrimów odeszło w zapomnienie, na Zachodzie powstało wielkie i pomyślnie rozwijające się społeczeństwo. Nad rzeką Talsande nieopodal klasztoru Horadrimów powstało miasto nazwane Tristram. Korzystne położenie miasta oraz bogactwa pobliskich ziem sprawiły, że władca Harrogath, król Leoric , obrał sobie Tristram za stolicę, a swoją siedzibą uczynił klasztor. Wraz z przybyciem króla Leorica do Tristram obudziło się uśpione wieki temu zło znajdujące się w Katakumbach Klasztoru. Dusza Diablo uwięziona w Kamieniu podarowanym ludziom przez Archanioła Tyraela, nie potrafiła się sama uwolnić. Pan Terroru potrzebował słabego człowieka, który wiedziony mocami zła wydostanie go na wolność. Takim człowiekiem był arcybiskup Lazarus, zaufany doradca króla Leorica. Arcybiskupa zaczęły dręczyć koszmary, przestawał nad sobą panować, zło próbowało wyprzeć jego duszę. W końcu Diablo zapanował nad ciałem Lazarusa i zwabił jego nędzną powłokę na ostani poziom Katakumb, gdzie znajdował się czerwony bijący blaskiem Kamień. Słaby człowiek, próbował jeszcze walczyć jednak Diablo wiedział, że nadchodzi wreszcie jego wielka godzina, czas powrotu... Z ust człowieka wydobyły się magiczne słowa, piekielne zaklęcie, które osłabiło moc Kamienia, dusza Pana Grozy została częściowo uwolniona. Jednak Demon wciąż nie czuł się bezpiecznie, w Klasztorze przebywało mnóstwo prawych ludzi, którzy dla Porządku oddaliby życie. Był tylko jeden sposób, aby się ich pozbyć: opanowanie duszy króla Leorica. Król okazał się bardzo łatwym celem dla Diablo. Demon nie miał żadnego problemu z dostaniem się do wnętrza świadomości Leorica i opanowania jego słabej duszy. Potężny władca  był od teraz na łasce Pana Grozy. Dręczyły go nieludzkie koszmary, zewsząd słyszał demoniczne jęki, miewał przewidzenia, które wzbudziłyby przerażenie nawet w duszy wielkiego wojownika Porządku. W naturze króla nie było nic z wielkości dawnych bohaterów, mimo to że pragnął pokonać demony, był bez najmniejszych szans. Dziwne zachowanie króla budziło również lęk wśród jego świty, w szczególności rycerzy i zakonników. Leoric nie prosił ich o pomoc, nie pozwalała mu na to duma, wierzył, że siły Porządku uwolnią go od demonów. Niestety to było niemożliwe. Ostatnim etapem obłędu króla i całkowitego opanowania jego duszy przez Diablo, była seria egzekucji wykonywanych z jego rozkazu na najbliższych mu ludziach, najmocniej oddanych Porządkowi rycerzach.

-Demonowi przestała wystarczać kontrola nad słabym królem, kierując powłoką Leorica, pozbył się wszystkich wrogów Chaosu z otoczenia króla. Diablo zapragnął teraz wejść na stałe do świata ludzi. Potrzebował ciała i jako cel upatrzył sobie królewskiego syna. Kierowany przez swego pana, Lazarus porwał Albrechta - jedynego syna Leorica i zaciągnął sterroryzowanego młodzieńca w ciemności labiryntu. Diablo wdarł się do umysłu chłopca, po chwili już w pełni kontrolował jego ciało, jednak niebiańska magia Kamienia Duszy nadal powstrzymywała go przed całkowitym połączeniem się z człowiekiem. Diablo wiedział, że w pełni wydostać się z Kamienia Dusz może tylko wówczas gdy ów Kamień połączy się z ciałem śmiertelnika. Książe Albrecht kierowany przez demona, uniósł w dłoni czerwony, lśniący rubin, by po chwili gwałtownym ruchem ręki wbić go sobie w czoło. W katakumbach Klasztoru rozległ się potężny nieludzki krzyk, który słychać było nawet na powierzchni, w mieście. W duszy chłopca pojawił się ból i ogień. Diablo zaczął spychać duszę młodego księcia głęboko i coraz głębiej w ciemność i nieświadomość. Diablo dzięki oczom Albrechta ujrzał wreszcie świat. Po męczącym sprawowaniu kontroli nad Leoriciem, koszmary chłopca wreszcie zaspokoiły jego głód. Osiadając głęboko w jego podświadomości demon wyzwolił jego największe obawy i pozwolił im ujrzeć światło dzienne. Ciało Albrechta, w pełni opanowane przez Diablo, zaczęło się deformować i zmieniać. Mały chłopiec urósł, a jego oczy zapłonęły przenikliwym blaskiem. Z czaszki wyrosły ogromne, zakrzywione rogi, skóra stwardniała i zmieniła kolor na krwistoczerwony, całe ciało pokryło się rogatymi wyrostkami, zmieniając chłopca w demoniczną postać. Głęboko we wnętrzach labiryntu zaczęła wzrastać potworna siła. Diablo powrócił, a wraz z nim piekielne demony. Labirynty klasztoru zostały opanowane przez zło. Groza zapanowała w Tristram, w nocy bestie porywały ludzi, zewsząd słychać było jęki, wszyscy żyli w przeczuciu, że koniec jest bliski...

-Hunter?-zamknął księgę.-Wszystko w porządku?
Czytaj o Tal Rashu. O kim? Dobrze wiem, że do tego nie doszliśmy w nocy... Ja po prostu... skądś to pamiętam. Może Cain opowiadał ci o tym bajki na dobranoc? Hm? Przypomnij sobie...

Dostrzegł Saphirę. Zostawił księgę na stole, ale szkatułka spoczywała w jego kieszeni.
-Jesteś już-podszedł do niej i uśmiechnął się.

Złapał ją za rękę i pocałował ją.
Jak widać nie przeszkadza jej blizna... Musisz mi o niej przypominać? Tak.

Cofnął się o krok i dotknął czubkami palców blizny.
-Spadłem z Daytony...-mruknął niechętnie.

-Do mnie?
Włożył ręce do kieszeni.

Parsknął śmiechem.
-A co ten... ekhm, ciołek może chcieć ode mnie?