Smoczy Jeźdźcy

-Tak!-znów uklęknął przy Saph.-Zrobię wszystko co chcesz... Wszystko! Ale uratuj ją...
Tyrael dotknął czubkami palców jej ran na nogach a potem dotknął klatki piersiowej, a jego dłoń zalśniła dziwnie. Rany zniknęły,a jej blada skóra odzyskała dawny kolor.
Uśmiechnął się.
Potem Tyrael pomógł mu wstać i położył dłoń na ramieniu.
-Oczyściłem twoją nieśmiertelną duszę i krew z trucizny. Jednak sejmitary pustelników są zaklęte prastarą magią i rany po nich zostaną na zawsze.
-Czy ty powiedziałeś nieśmiertelną?-uniósł brwi.
-Twoja dusza i serce są tak silne, że żaden demon ani jego ostrze się przez nie nie przedrze. Pamiętaj jednak, że twoje ciało wciąż jest śmiertelne.
-I tak cię nie rozumiem...
Archanioł parsknął śmiechem.
Miał przez chwilę wrażenie, że kaptur trochę mu się zsunął...
-Nie licz na to, że kiedyś ujrzysz moją twarz-powiedział poważnie Tyrael.-W najbliższym czasie będę czekał na ciebie w Piekielnej Kuźni. Zabiorę kamień Diablo i zniszczę go za chwilę, a gdy przyjdziesz, weźmiesz się za kucie miecza.
-Ja? Mam wykuć miecz? Nawet wykałaczki nie wykuję... A co dopiero taki miecz!
Jednak archanioł już zniknął.

-Saph!
Usiadł przy niej i przytulił ją do siebie.

Pocałował ją.
A trwało to tak długo i namiętnie... Tak za tym tęsknił.
-Już wszystko w porządku...-szepnął jej do ucha.

-To mniej więcej dzięki mojej niesamowitej głupocie... i w wyniku tej głupoty Tyraelowi...

-Dobrze że żyjesz...- objął jej policzki pogładził je.-Nie przejmuj się takimi rzeczami... Najważniejsze, że Tyrael zniszczył jego Kamień Duszy....

-To mi je pokaż...-mruknął z uśmiechem.
Ała... Z tego co wiem, Tyrael tez potrafi włazić do podświadomości i właśnie mnie czymś walnął...

-Kocham cię...-szepnął.
W tym samym momencie sobie coś uświadomił.
Miał poważny wyraz twarzy. Usiadł obejmując ją.
-Saph...-powiedział cicho z ogromnym smutkiem w głosie.

-Cain on... Baal-powiedział cicho.