Smoczy Jeźdźcy

Wbiegł na polanę i zobaczył ja na drzewie. Nic, co było wokół go nie obchodziło.
Zatrzymał się, ślizgając w błocie, zaszczekał kilka razy i zaczął podskakiwać do góry.
Masz siłę zmienić się z powrotem? Zaraz... siły niech się zregenerują.

Zmienił się.
Miał mroczki przed oczami. Nie wejdzie na to drzewo... za Chiny.
-Saph!-wrzasnął.-Saph, wróciłem! Jestem tu! Żyję!

Oczywiście ją złapał. Odstawił ją i nie czekając na nic, zatracił się w pocałunku.
Tego tak bardzo pragnął.
Jedną ręka ją do siebie przyciągał, a drugą wplótł w jej włosy.

Przytulił ją do siebie mocno, głaszcząc po włosach i plecach, a po jego policzkach spływały łzy.
Nawet nie chciał ich powstrzymywać.

-Bo to prawda. Umarłem. Ale wróciłem... a to tylko dlatego... że Marvel się poświęcił-szepnął.

-Nie mówię, że dobrze zrobiłaś...-złapał ja za ręce i otulił ramionami stając za nią.-Ale jestem tu... i tylko to się liczy. Że jesteśmy tu razem...

-Saph, na litość boską, dla ciebie pobiłem archanioła!-parsknął śmiechem i pocałował ją koło ucha.

-Wciąż nie mogę pojąc, jak to się stało...-wyszeptał jej do ucha.-To się stało tak szybko... w Krainie Śmierci... spotkałem Trevora. Nie mogę uwierzyć... że udało mi się wrócić.