Smoczy Jeźdźcy

Nawet nie wiedział, kiedy to się stało. Kiedy znów miał na sobie żółtą, pokrwawioną koszulkę z dziurą po ostrzu i dżinsy. Ale wszystko było takie szare. Nie wiedział czy jest namacalny czy nie. Czy jest duchem. Skórę miał niesamowicie bladą, a tęczówki stały się stalowo szare.
Poruszał się w tym świecie jak... jak za życia. Tylko sprawiało mu to wielką trudność. Wolałby osunąć się w nicość, zniknąć, niż móc pałętać się tutaj i o niej myśleć. Bo mógł myśleć. Chciałby chociaż zapomnieć...

Biegła przed siebie . CO ja tu robie do cholery !?
- Halo ? - zawołała .

-Trevor ja... ja ją zostawiłem samą... jest sama... widziała jak umieram...-po policzku spłynęła mu srebrna łza.
Trevor położył ręce na jego ramionach,a palcem od jednej starł łzę.
-Nie wierzę że takie ma być moje przeznaczenie... że miało być.
-Sami je tworzymy, Tadashi... Masz tylko osiemnaście lat... a stało się tak jak musiało.
-Dlaczego jesteś tu? Powinieneś być...
-Zostałem tu, bo tylko tu mogłem pamiętać. To miejsce nazywane jest Kraina Śmierci, jak i Wspomnień. A chciałem pamiętać o tobie... pokażę ci coś. To jezioro ukazuje nam to, co chcemy ujrzeć. Ja chciałem patrzeć jak sobie radzisz. Ale Tyrael mnie odcinał.
-Ale dlaczego?
-Są rzeczy, których nawet ja nie pojmuję...

-Więc... więc mogę ją zobaczyć?-wyjąkał, patrząc w szare oczy Trevora.
Podbiegł do brzegu i kucnął przy wodzie.
-Musisz naprawdę tego chcieć-powiedział Trevor idąc za nim.
-Uwierz mi, niczego nie pragnę bardziej jak zobaczyć jej twarz...
I wbił wzrok w tafle wody, a w ciągu ułamku sekundy ukazał się na nim obraz śpiącej w lesie dziewczyny.
Uśmiechnął się.

-Chciałbym móc wrócić... tak wiele rzeczy chcieliśmy zrobić...-do oczu nazbierały mu się łzy.
Poczuł lodowatą dłoń Trevora na ramieniu.
-Kraina Śmierci jest jak pułapka bez wyjścia-powiedział chłodno Trevor.-Gdybyś trafił di Piekieł lub Nieba... miałbyś jeszcze wybór. Mógłbyś ubiegać się o życie. Tak jak ja.
-Więc dlaczego jesteś tutaj?
-Nie mogłem wybaczyć sobie tego, że was zastawiłem. Więc podjąłem wyzwanie. I przegrałem. Teraz nie mogę nawet wrócić do Nieba.

Zerknął na Trevora prze ramię.
-Dlaczego? Tyle razy... udało się. A teraz? To stało się tak szybko...-po jego policzku spłynęła łza. Znów spojrzał w wodę.-Saph... Jest coś nie tak.
-Tęskni-powiedział cicho Trevor.
-Ale krew...
-Spokojnie.

-Trevor!-krzyknął przerażony.
-Już wiem. Próbuję się z tobą porozumieć we śnie. Za bardzo cię pragnie. Przekleństwo tego miejsca jej na to nie pozwala, a ona nie odpuszcza, więc próbuje ją wypłoszyć.